Daan

en dan is Sterrie jarig. We zijn ons volop aan het voorbereiden, taart besteld, cadeau's in huis, straks nog even slingers kopen.
1 jaar is ze dan straks alweer, de tijd vliegt en op haar verjaardag zal ik schrijven wat ze in dat jaar allemaal heeft geleerd, meegemaakt en betekend….
Straks moeten we ook nog n aar de huisarts, Daan's hechtingen moeten er uit, meteen maar even naar Sterries longen laten luisteren, ze is nog zo verkouden. En ondertussen zit ik steeds maar te denken aan wat ik vergeet. Het is tenslotte ook nog bijna pasen en de hoeveelheid boodschappen is niet te tellen ….. toch maar een lijstje maken misschien ?

Hij is weer thuis !
Het was nog een heel gedoe omdat Sterre de 6e ziekte heeft en Daan daar niet mee mag besmetten. Oplossing was eerst dat Sterre "dan maar" 3 dagen ergens anders moest verblijven, maar goed, dat vond ik niet zo'n goede oplossing. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen en mochten we gewoon naar huis en mocht Sterre ook gewoon thuis blijven. Met dank aan onze lieve huisarts die speciaal bij mama naar Sterre kwam kijken en met dank aan Mickey onze fabeltastische verpleegster die de virus specialist van het ziekenhuis even consulteerde !
Ik wil iedereen ook bedanken voor alle post. Jack en Nicole hadden hun vrienden en familie opgeroepen Daan een kaart te sturen en daar werd massaal gehoor aan gegeven. Ook de powervrouwen lieten zich niet onbetuigd en verder "natuurlijk" de harde kern kaartenstuurders. Dank. Daan vond het iedere dag leuk om alle post te bekijken !
En nu dan thuis. Wel met extra antibiotica maar so be it. We zijn thuis, we zijn compleet, het is goed zo.

Even snel een update vanuit het WKZ, handig die schermpjes naast het bed. Vandaag is Daan even losgekoppeld van zijn infuus zodat we lekker een half uurtje naar buiten konden. Heerlijk was dat. Daarna een frikandel gegeten in de kantine (met dank aan Miranda). Daan eet beter, loopt weer af en toe zelf en heeft duidelijk meer babbels. Fijn dus. Morgen horen we hoe het verder gaat. Hoe lang we nog moeten blijven is toch wel de belangrijkste te beantwoorden vraag. We willen naar huis. Veel meer opknappen gaat ie toch niet in het ziekenhuis, daar moet ie echt voor naar huis én Sterrie is zaterdag jarig…… belangrijk moment om bij aanwezig te zijn naar wij dachten. Dus fingers crossed, en hopelijk mogen we zo snel mogelijk weg van hier !

Eerst even over Daan. Daan eet wat meer. En dat is fijn. Verder is Daan moe, en wil hij niet zo veel. Daan is het vechten beu. Hij wil niet meer. Het enige dat Daan wil is naar huis. En dat zegt hij dan ook. Meerdere keren per dag. Met tranen in zijn ogen. En dat is moeilijk kan ik jullie vertellen. Daan wil naar Tijs, want Tijs is zijn held. Daan wil naar Emma (=Merel) want Merel is zijn dappere grote zus, en Daan wil naar Tejje (=Sterre) want hij is haar grote broer en moet haar beschermen als ze enge dingen doet. Daan en ik hebben geregeld strijd gehad samen de afgelopen dagen. Daan wil niet meer, Daan is op. En mama vecht door. Mama kan en wil niet geloven dat dit de eindstreep is voor Daan. En dus tilt ze Daan op en houd ze hem bij zich, dicht tegen haar aan, want Daan MOET mee naar huis. Langzaam, tergend langzaam klimt Daan uit zijn dal. Het is ook niet te doen voor een kind van 2, niet te begrijpen, niet uit te leggen. Maar Daan hoort bij ons en dus vechten wij met zijn allen om Daan daar te krijgen waar hij hoort: THUIS.
Verder hebben we bericht gehad uit Zwitserland. Ze vinden de MRI goed genoeg en dus gaan we toch bestralen ! Je zou bijna vergeten blij te worden van dit nieuws. 20 april gaan de bestralingen beginnen en 7 april moet Daan weer naar Zwitserland om te kijken of het masker dat eerder gemaakt is nog voldoet. Anders wordt en dan meteen een nieuw masker gemaakt.
En tijdens dit alles mis ik mijn lief. IK MIS MIJN LIEF !
Mijn lief en ik zijn de afgelopen 8 maanden nauwelijks samen geweest. De keren zijn op 1 hand te tellen. We spreken elkaar vluchtig als we elkaar aflossen, en zijn we thuis dan staan er zoveel afspraken met artsen, instanties etc dat we nog niet aan elkaar toe komen. Ik hou van mijn lief en we redden het samen wel, maar het is moeilijk. Voordeel van elkaar niet zien is dat je geen ruzie kunt maken. Dat doen we dan wel als we elkaar wel zien. Haha… ja je reageert je frustraties en woede toch voornamelijk op elkaar af. Hij op mij, en ik op hem. Gelukkig maken we het nog altijd goed….
Dus lief, als je dit leest: ik mis je. Ben stapel gek op je en kan je niet missen. Jij bent mijn rots in de branding, mijn schouder waar ik op uithuil en mijn boksbal als de kopjes op zijn. Ik heb je lief, lief.