Daan

Daan heeft in het ziekenhuis het herpesvirus opgelopen. Zijn mond is van binnen en van buiten kapot en Daan heeft heel erg veel pijn.

Verder wil ik iedereen oproepen om vooral post te blijven sturen, samen de kaarten bekijken vind Daan namelijk wel gezellig. 

Mag ik nog even de aandacht vragen ?
Niet voor mezelf maar voor Merel en Tijs. Zij hebben het ook zwaar. Missen Daan en maken zich grote zorgen. Merel onze binnenvetter moet huilen om het feit dat ik morgen weer weg ga. En niet eens om het feit dat het morgen is, als het overmorgen was geweest dan was het hetzelfde. Ze huilt om het feit dat ze het ruilen zat is. Ze wil niet meer papa of mama en Daan missen. En gelijk heeft ze.
En Tijs, die zegt dat hij Daan zo mist. Die om de haverklap een knuffel of een aai over zijn bol komt halen. Net als Merel trouwens. Bevestiging hebben ze nodig van het feit dat we ze oh zo lief vinden. Dat ze belangrijk zijn want dat zijn ze ! en dat we zielsveel van ze houden.
En nu we het er toch over hebben, ook Sterre heeft het moeilijk. Krijgt weer tanden, kwijlt zich een rotje. Hoest, verslikt zich, spuugt en huilt zodra ik één stap bij haar vandaan zet. Ik moet haar de hele dag tillen. Ook zij zoekt bevestiging en ook haar heb ik ook zo lief. Dus, dames en heren, Daan is heel ernstig ziek en verdient extra aandacht, maar vergeet mijn andere lijfjes niet. Ook zij verdienen extra aandacht want ik heb ze allemaal even lief, en ze zijn allemaal even bijzonder en onvervangbaar…..

is hoe het gaat met Daan. Nou, het gaat niet goed. Vrijdag werd Daan om 10 uur voor de pre operatieve MRI verwacht. Hij liep er zelf naar toe, naar de slaapjesdokter. Eerst op de arm bij mama, toen op de arm bij papa, dikke knuffel voor ons allebei en Daan sliep. Om 11 uur was de MRI klaar en werd Daan met beademing en al weer naar het WKZ, naar de OK gereden. Een naar gezicht is dat, maar we wilden bij hem zijn. Zo lang mogelijk. Afscheid nemen op de OK, tranen met tuiten huilde ik. Ik vroeg aan iedereen of de operatie nu ook echt zou beginnen want het leek me vreselijk als hij nog 2 uur ergens zou liggen "wachten"…
Naar beneden waar onze familie aan komt om mee te wachten. 14.00 uur… de neurochirurg belt. Er waren wat opstart problemen….. de operatie begint nu pas, maar Daan heeft wel al die tijd onder narcose gelegen. Het doet zo veel pijn, te weten dat hij daar ligt, alleen, zonder zijn papa en mama die zielsveel van hem houden. Na wat tranen te hebben vergoten maken we ons weer op voor nog meer wachten. 17.00 uur, we worden gebeld, de operatie duurt nog zeker 2 uur wordt ons medegedeeld. 17.30, weer telefoon. Of we naar de IC willen komen. Binnen een half uur zal de neurochirurg daar ook zijn om ons te vertellen over de operatie. Paniek, hoezo ? nu al ? het zou toch nog 2 uur duren ? het is vast niet goed ….
Wachten in de wachtruimte van de IC, heel lang wachten want het wordt half 7, en het wordt 7 uur…… Dan kwart over 7 de neurochirurg. De operatie is goed gegaan, hij denkt dat hij alles heeft kunnen weghalen maar dat zegt niet alles. De operatie was lastig en het was erg moeilijk om op de juiste plek te komen, mede door het litteken weefsel dat door de eerdere operaties is ontstaan. Half 8, we zien dat Daan vanuit de OK naar de IC wordt gereden. Ik ren naar hem toe en hij zit in bed, wil eruit want hij wil mama ! En ik wil Daan ! ! ! Ik hou hem vast, dat heerlijke, prachtige lijfje. Op de IC aangekomen, Daan heeft veel pijn. Hij krijgt morfine en zakt weg. Zaterdag mag hij van de IC af, nog steeds heeft Daan veel pijn. Zondag brengt Daan de hele dag liggend in bed door. Af en toe huilend, kermend van de pijn. Hij heeft koorts tot 40 graden, er word bloed onderzocht, urine onderzocht maar het lijkt toch het meest op gewoon wondpijn, en resorptiekoorts (dat is na een operatie als het lichaam alle vocht en bloed moet "opruimen" die er tijdens de operatie zijn ontstaan). Vandaag ligt Daan nog steeds als een klein ziek vogeltje in bed. Weer koorts, spugen, heel veel pijn. Nu ik dit type lopen de tranen me weer over mijn wangen want mijn god, hij is zo dapper, zo sterk maar wanneer houd het eens op ? Hoeveel meer moet hij nog verdragen ? Af en toe ziet Daan niets, dat is heel angstig voor hem, hij zegt dan zelf ook dat hij bang is. Ik hou van Daan. Met heel mijn hart houd ik van mijn kinderen. Mijn lijfjes, mijn klavertje vier. Er is niets dat ik liever wil dan dat zij, later als ik oud en dement ben "co ouderschap" over mij hebben. Dat ze om beurten bij me op bezoek komen in het bejaardenhuis waar ik dan met Pim, en Corine (als Andre lief is mag ie ook komen, Freddy en Lisa zijn dan nog jonge goden die nog niet nadenken over bejaardenhuizen) zit. Dat ze hun kinderen meenemen en misschien wel hun kleinkinderen. Ik wil dat Daan blijft leven ! Ik wil dat Daan een waardig leven mag hebben. Zonder verdere pijn. Het is werkelijk hartverscheurend hoe hij er momenteel bij ligt, maar het toch nog op weet te brengen zijn moeder lekker te knuffelen, tegen haar aan te gaan liggen om zich veilig te voelen. Geen goud of geld in de wereld kan tegen dat gevoel op, mijn heerlijke prachtige lijfje die zich veilig voelt bij mij……….

Even snel want ik ben bek af. Vanochtend om 10 uur ging Daan onder narcose voor de MRI. Daarna om 11 uur direct door naar de OK waar hij tegen 7 uur 's avonds pas weer af kwam. Daan heeft heel veel pijn, meer als de vorige keer. Ook heeft hij een aantal keren flink gespuugd. Daan ligt nu op de IC. Morgen weer een MRI en deze wordt dan naar Zwitserland gestuurd ter beoordeling. Later volgt een uitgebreid verslag want er is weer genoeg te vertellen … (ik ga echt als Daan beter is er voor zorgen dat ziekenhuizen beter leren plannen en rekening houden met families)

Kaarten, brieven, cadeautjes, nibb it chips en plopkoeken  kunnen dit keer gestuurd worden naar:

WKZ (Wilhelmina Kinderziekenhuis)
T.a.v. Daan Pelstra
Afdeling Dolfijn 
Postbus 85090
3508 AB Utrecht