Daan

Ja, en toen was daar Alies. Ze kwam langs om ranja te brengen. Een vriendin die ik al een poos niet gezien of gesproken had, mailt ineens dat ze langs komt om ranja te brengen. En het bleef niet bij mailen. Ze stapte in de auto, liet man en kinderen thuis en bracht ranja. Zo maar, even heen en weer rijden in het weekend. Mijn moeder zegt altijd dat het leven als een treintje is. Bij ieder stationnetje in je leven stappen er mensen in, en stappen er mensen uit. Sommige mensen stappen uit, om een aantal stationnetjes later weer in te stappen. Ik hoop oprecht dat Alies tot die laatste categorie behoort. Het voelde meteen weer vertrouwd, het contact verliep soepel en natuurlijk. En dus hebben we rode ranja (en knijpfruit en echte yokidrink). We zijn Alies ontzettend dankbaar en zijn oprecht geraakt door dit mooie, warme, liefdevolle gebaar. Zo maar, op een regenachtige, druilerige zondag, schijnt in je hart dan gewoon de zon.

Stel je voor, een regenachtige, koude, mistige dag. Het is 1 mei. Dag van de arbeid. En zoals wij Koninginnedag vieren, zo viert men hier Dag van de arbeid. Hoewel. Vancohtend vroeg zag Pim boerin Gertrud met een bezem en gieter rondlopen om de souvenirs die enkele dronken feestvierders hadden achter gelaten op te ruimen. Verder weinig actie. En dan vanmiddag. We zitten lekker aan tafel voor de lunch tot we worden opgeschrikt door een soort van muziek. De plaatselijke fanfare staat te spelen. Ze moeten nog iets langer oefenen en het repetoire is erg oubollig maar het dorp vind het geweldig en daar spelen ze natuurlijk voor. En daarna, een groepje jongeren op een aanhanger achter de traktor. Muziekje aan, biertje erbij, strooien hoedje op en gaan met die banaan, het dorp door en weer terug. Geen vrolijke gezichten, nee achter een tafel, biertje vast houden anders valt ie door het vele gehobbel om en serieus kijken is het motto. Iedereen viert natuurlijk feest op zijn of haar eigen manier maar vergeleken met Koninginnedag bij ons, is dit echt een wereld van verschil. Onze oranje vlaggetjes hangen nog op het balkon, net als onze oranje ballonnen en de Nederlandse vlag. De oranje t-shirtjes zitten nu in de was want 5 mei, dan moeten ze weer aan natuurlijk.

De regenachtige dag leent zich uitstekend voor een pyjama dag, lekker aanklungelen want Daan hoeft niet naar het ziekenhuis. Kids even in bad geweest en dankzij Frank en Miranda kunnen we nu ook DVD’tjes kijken (stekkertje vergeten, maar de post is geduldig).

Merel heeft een koortslip, en daar heeft ze erg veel last van. Bij de apotheek hebben we een zalfje gekregen nadat ze gezien hadden waar ze last van heeft maar van dat zalfje moet Merel spugen. Geen verbetering dus. Gelukkig heeft ze af en toe wel oplevingen en kunnen we lekker knutselen, want dat doet ze zo graag en ze kan het ook heel goed. Tijs heeft vandaag trouwens ook zijn Koninginnedag muts geknutseld samen met papa, en om dat te vieren aten we roze koek (bij gebrek aan oranje koek) en oranje chips (paprika), lang leve de Koningin, lang leve “onze” manier van feestvieren, lang leve onze kinderen die zich ondanks alles altijd en overal weten te vermaken.

Merel heeft wiebeltanden. Niet 1 maar wel 2. Zomaar, ineens. Ze wordt groot en ze glundert, ondanks haar koorts. Wiebeltanden zijn bijzonder, want dan word je een groot mens. Merel kan het weten want Emmy uit haar klas had ook een wiebeltand. En toen die er uit ging kreeg Emmy een nieuwe tand terug, een grote mensen tand ! En nu is het wachten dus op dat moment. Of nee, eerst op het moment dat de wiebeltand er uit gaat…. Spannend. Ze wordt zo groot ons Merelmeisje, het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze geboren werd en nu heeft ze al wiebeltanden !

En dan Sterrie. Sterrie lijkt duidelijk op haar grote zus. Niet qua wiebeltanden, nog niet, maar wel qua stuntgedrag. Sterre vind het namelijk leuk om papa en mama de stuipen op het lijf te jagen. En dus klimt ze overal op. Op de bank, op de eetkamerstoelen, op de trap. Zo zit ze op de grond, je draait je om en ze kijkt je lachend aan vanaf de eetkamer tafel….. Het leven is 1 grote uitdaging voor Sterre, en dat is mooi natuurlijk. Maar iets meer meisjesachtige voorzichtigheid is ook mooi al denkt Sterre daar voorlopig nog heel anders over (en ik ben bang dat dat ook niet gaat veranderen).

Tijs, Tijs heeft een nieuwe pet. En die pet, die moet op. De hele dag, want hij staat vet cool namelijk. Tijs vind het ook vet cool om korte broeken te dragen, om zelf de trap op en af te lopen en om de hele dag lekker buiten te spelen. En vandaag hadden ze zowaar een speelgoed trap tractor hier buiten staan. Tijs wordt later vast boer of anders gaat hij in de bouw werken op een grote shovel. Want echt, Tijs was niet van de tractor af te slaan (nu deed ik dat natuurlijk ook niet letterlijk). Tijs genoot, en dat is mooi om te zien. Kuiltje in de wang, stralende oogjes, gewoon een ontzettend mooi jong, dat is Tijs.

En dan Daan. Daan krijgt weer een beetje de oude vorm van zijn hoofd terug. Daan wordt weer een beetje Daan. Lekker voetballen vanmiddag en kletsen. Hele zinnen maakt hij. Ook als hij boos is. Dat is zo lachen. Zitten we aan tafel, Daan wordt boos om iets en roept dan heel hard “Doe, it hes” wat zoveel betekent als Doei, ik ben weg. Hij loopt dan boos naar zijn slaapkamer, gooit de deur dicht en gaat met een gezicht als een donderwolk naast zijn bed staan. Vanmiddag hadden we nog even een “ik plas in mijn broek van het lachen” moment met dank aan Daan. Pim was beneden en vroeg aan Daan of hij de sleutelbos van papa naar beneden wilde gooien. Natuurlijk wilde Daan dit maar al te graag, helpen is natuurlijk altijd leuk, helemaal als je legaal vanaf het balkon iets naar beneden mag gooien. Maar Daan gooide niet zoals papa bedoelde (Daan liet gewoon los zonder met een boogje te gooien) en de sleutels belanden op het balkon op de eerste etage. Haha, mama, Merel, Tijs en Daan hadden dikke pret en papa stond beneden, aanwijzingen te geven maar mama kon met de bezem niet bij de sleutels. Uiteindelijk bracht de boerin uitkomst maar het was wel even lachen zeg. En zo hebben we er weer een dag op zitten. Een mooie dag dat was het

Gisteren naar Zurich geweest. Eerst om half 7 opstaan, iedereen in de kleren hijsen en gaan met die banaan. Om kwart voor 8 zijn we bij het PSI waar we tot 8 uur moeten wachten tot we aan de beurt zijn, we zien het anesthesie team nog binnen komen in hun dagelijkse kloffie, frustrerend. Het team van anesthesie zegt dat Daan’s mond van binnen (zijn verhemelte) geïrriteerd is. Dit komt omdat maandag het bit dat Daan in zijn mond heeft tijdens het bestralen (wordt vacuum gezogen en aan de tafel bevestigd) te lang in heeft gezeten. De man die voor Daan bestraald wordt was van de tafel afgevallen en ja, dat is niet bevorderderlijk voor het bestralen. De man moest dus eerst een nieuwe CT scan laten maken om weer te kijken of hij goed lag en al die tijd lag Daan al onder narcose met zijn bit in. Om 10 uur konden we eindelijk richting Zurich vertrekken en dat is toch zeker wel een uur rijden. 10 over 11 kwamen we in Zurich aan, het is een heel gedoe om er te komen, de hele binnenstad ligt open en de ene omleiding na de andere omleiding volgt. Daan’s bloed werd gecontroleerd en een algeheel lichamelijk onderzoek volgde. Lichamelijk onderzoek was goed en later bleek dat ook zijn bloed goed was. Deze week heeft Daan een stopweek van de onderhoudschemo en volgende week gaan we weer voor 3 weken beginnen. Dinsdag 11 mei moeten we weer naar Zurich. De kinderen hebben zich ondanks het vele in de auto zitten keurig gedragen. Op de terug weg werden we omgeleid omdat zich een ongeluk had voorgedaan op de snelweg. Gelukkig dat we werden omgeleid want de file die door het ongeluk onstond was enorm, niet normaal meer. Uiteindelijk waren we om 14.00 uur weer thuis, bek af. Eind van de dag werd Merel wat hangerig en ’s avonds had ze ook ook nog koorts. Vervelend dus..

Vandaag weer naar het PSI geweest en even naar de markt in Waldshut. Ook nog even naar  3 andere supermarkten geweest maar helaas ook daar geen ranja succes..

Nu even bijkomen en straks weer lekker buiten spelen, tis schitterend weer en de kinderen hebben met Angelina (kleindochter van de boer en boerin) gespeeld eind van de ochtend. Angelina slaapt nu dus straks willen ze weer met haar spelen…….

We hebben een rode ranja alarm ! We raken door onze toch best riante voorraad heen. In rap tempo eigenlijk. En tot op heden hebben we in de 3 supermarkten die we bezocht hebben (ja, allemaal verschillende) géén rode ranja gevonden. Een noodsituatie dreigt aangezien Daan erg verknocht is geraakt aan zijn rode ranja. Hij drinkt niet anders eigenlijk. Rode ranja bied hem troost. Dus….. mocht iemand toch toevallig in de buurt komen ….. neem rode ranja mee ! ! ! (alsjeblieft ! tis geen grap maar bittere ernst). Verder gaat alles hier zijn gangetje. Vandaag niet naar Zurich geweest zoals gepland, morgen staat een bezoek aan het Kinderspital Zurich op het program. Eerst bestralen en dan door kachelen naar Zurich voor bloedonderzoek en algeheel lichamelijk onderzoek. Tsja, je moet wat op dinsdag  Daan moet overigens verplicht een pet op van de doktoren in het bestralingscentrum. Zijn huid is nu zo kwetsbaar. Niet makkelijk voor onze anti-petten Daan maar nu hij gehoord heeft dat het van de dokter moet en dat hij anders niet naar buiten mag, gaat het redelijk. Komen we meteen op het puntje “wat zijn we vergeten in de koffer te stoppen” …. Nou petten dus ! ! ! Vanmiddag maar even petten voor alle lijfjes aangeschaft. Vooraf was ik bang dat ik de keuze zou hebben tussen gruwelijk en heel erg gruwelijk, maar het viel alles mee. Oh, en de medailles voor de wandel4daagse, die zijn we ook vergeten, dus mama, als je die op zou willen sturen ….. Ze staan boven op de spiegel boven het dressoir. Pim is bovendien vergeten korte broeken voor zichzelf mee te nemen dus hij zweet zich een ongeluk. Tsja….. zelf zijn koffer ingepakt he…. Haha ik plaag hem er mee maar kijk van de week wel even voor een korte broek (en als er een voordelige oerlelijke is geef ik hem die eerst). En dan tot slot … met mij gaat het redelijk. Dat ik me af en toe diep ongelukkig voel ligt NIET aan Merel, Tijs, Daan, Sterre of Pim maar ligt toch echt aan mij. Ik heb niet genoeg gehuild de afgelopen periode. Alles maar ingeslikt, me afgesloten. En nu we zo met zijn allen bij elkaar zijn, nu er eigenlijk een soort van rust komt, nu knap ik af. Niet de hele dag, maar bij vlagen. Erg vermoeiend en ik word er ook niet knapper van, van al dat gehuil. Tenslotte wil ik nog zeggen dat ik van sommige mensen die reageren geen mailadres heb maar dat ik wel blij ben met hun berichtjes (Alies en Loes, I’m talking to you). Morgen vroeg op, half 7 om precies te zijn, ik word al moe als ik er aan denk