Rode Ranja Alarm

We hebben een rode ranja alarm ! We raken door onze toch best riante voorraad heen. In rap tempo eigenlijk. En tot op heden hebben we in de 3 supermarkten die we bezocht hebben (ja, allemaal verschillende) géén rode ranja gevonden. Een noodsituatie dreigt aangezien Daan erg verknocht is geraakt aan zijn rode ranja. Hij drinkt niet anders eigenlijk. Rode ranja bied hem troost. Dus….. mocht iemand toch toevallig in de buurt komen ….. neem rode ranja mee ! ! ! (alsjeblieft ! tis geen grap maar bittere ernst). Verder gaat alles hier zijn gangetje. Vandaag niet naar Zurich geweest zoals gepland, morgen staat een bezoek aan het Kinderspital Zurich op het program. Eerst bestralen en dan door kachelen naar Zurich voor bloedonderzoek en algeheel lichamelijk onderzoek. Tsja, je moet wat op dinsdag  Daan moet overigens verplicht een pet op van de doktoren in het bestralingscentrum. Zijn huid is nu zo kwetsbaar. Niet makkelijk voor onze anti-petten Daan maar nu hij gehoord heeft dat het van de dokter moet en dat hij anders niet naar buiten mag, gaat het redelijk. Komen we meteen op het puntje “wat zijn we vergeten in de koffer te stoppen” …. Nou petten dus ! ! ! Vanmiddag maar even petten voor alle lijfjes aangeschaft. Vooraf was ik bang dat ik de keuze zou hebben tussen gruwelijk en heel erg gruwelijk, maar het viel alles mee. Oh, en de medailles voor de wandel4daagse, die zijn we ook vergeten, dus mama, als je die op zou willen sturen ….. Ze staan boven op de spiegel boven het dressoir. Pim is bovendien vergeten korte broeken voor zichzelf mee te nemen dus hij zweet zich een ongeluk. Tsja….. zelf zijn koffer ingepakt he…. Haha ik plaag hem er mee maar kijk van de week wel even voor een korte broek (en als er een voordelige oerlelijke is geef ik hem die eerst). En dan tot slot … met mij gaat het redelijk. Dat ik me af en toe diep ongelukkig voel ligt NIET aan Merel, Tijs, Daan, Sterre of Pim maar ligt toch echt aan mij. Ik heb niet genoeg gehuild de afgelopen periode. Alles maar ingeslikt, me afgesloten. En nu we zo met zijn allen bij elkaar zijn, nu er eigenlijk een soort van rust komt, nu knap ik af. Niet de hele dag, maar bij vlagen. Erg vermoeiend en ik word er ook niet knapper van, van al dat gehuil. Tenslotte wil ik nog zeggen dat ik van sommige mensen die reageren geen mailadres heb maar dat ik wel blij ben met hun berichtjes (Alies en Loes, I’m talking to you). Morgen vroeg op, half 7 om precies te zijn, ik word al moe als ik er aan denk