Lieve Daan,
Het idee lag er al even en de voorbereidingen namen dik drie kwart jaar in beslag maar afgelopen week was het dan zo ver. Team DJM reed Alpe d’huZes voor jou ! Team DJM bestaande uit papa, mama, Barbara, Wolter, Denny, Ties en Djago.
We hebben veel tijd gestoken in het werven van sponsorgeld, geld dat zo nodig is om de ziekte die jou van ons afnam een halt toe te roepen. We verkochten oliebollen, sleutelhangers, schreven bedrijven aan, regelden een feest met loterij en deden mee aan een spinningmarathon. We fietsten in de sportschool (de rest iets fanatieker dan mama), we maakten onze kilometers op de weg (wederom mama niet zo). Je weet dat je mama niet zo sportief is aangelegd, eigenlijk vind ik sporten helemaal niet zo leuk, maar ik bedacht me dat ik die berg, hoe dan ook op zou komen al zou ik er de hele dag over doen.
Op maandag 4 juni vertrokken we in 2 busjes richting Frankrijk. Volgeladen met fietsen, tassen, en dozen met eten begonnen we vol goede moed aan de lange reis. Dinsdagochtend kwamen we aan, helemaal gaar na een nacht niet slapen. Even bijtanken en dan uiteindelijk toch maar even de fiets op, een beetje oefenen. We waren tijdens het beklimmen van de berg per auto al die onder de indruk. Wat een gevaarte, wat een enorme berg, de moed zakte ons eerlijk gezegd een beetje in de schoenen. We liepen naar het Palais des Sport, kochten biologisch afbreekbare verf en kaarsen die moesten branden in bocht 3, voor jou. Natuurlijk hadden we ook onze eigen kaarsen meegenomen in jouw favoriete kleuren blauw en groen.
Het hele dorp was Oranje, overal waren Nederlanders, mensen die de berg alvast beklommen, mensen die spandoeken aan het ophangen waren, een bijzonder sfeer hing er in het dorp.
’s Avonds liepen Papa, Denny, Djago en Wolter naar bocht 3, jouw bocht om ons spandoek op te hangen, jouw naam groot op de weg te schrijven, iedereen moest weten dat bocht 3 voor jou is ! Ondertussen hadden de opa’s en oma’s die ook in d’Huez waren zich ook al uitgeleefd met de biologisch afbreekbare verf en zo stond jouw naam verschillende keren groot op de weg.
Woensdag mochten we de mensen van Alpe d’huZus aanmoedigen en de mensen die niet op donderdag konden fietsen omdat dan de berg overvol zou raken. We hebben geklapt, mensen toegejuicht en gehuild om de bijzondere prestaties van mensen die wij niet kennen. Het is moeilijk uit te leggen maar jij weet het lieverd. We hebben vroeg gegeten, pasta uiteraard en hebben de fietsen vast naar beneden gebracht, donderdagochtend was het onze beurt natuurlijk ! Merel, Tijs en Sterre sliepen een nachtje bij de opa’s en oma’s en wij doken allemaal vroeg ons bed in.
Om 02.15 uur ging de wekker, rise and shine… wassen, aankleden en eten. Pannenkoeken, schaaltjes met yoghurt en fruit, pasta en broodjes werden verorberd, vreselijk zo vroeg in de ochtend maar zonder ontbijt kom je niet boven. Alies bracht ons naar beneden met de auto, fietsen ophalen bij Jack en Nicole en gaan met die banaan. Om 4 uur waren wij er klaar voor. We fietsten naar het verzamelpunt en toen begon het wachten. Tegen 5 uur kwart over 5 mochten we dan starten, alles donker en toch al zo veel mensen langs de kant. Een bijzonder moment en zo lief. Wij als team DJM hadden elkaar bij het verzamelpunt succes gewenst, ieder fietst in zijn/haar eigen tempo en op elkaar wachten kost te veel energie.
Aangezien mama natuurlijk de “zwakste” schakel was reed ze al snel achteraan. Lieverd, ik was zo emotioneel, ik huilde al aan de voet van de berg en bij bocht 1 aangekomen was ik onbedaarlijk aan het snikken met lange uithalen. Dank jullie wel mensen bij de KWF tent dat jullie mij hebben opgevangen, hebben getroost. Huilen en snikken bij bocht 21 en dan weten dat je dus nog al die bochten moet, … Ik nam me voor van bocht naar bocht te fietsen en uit te rusten. Mensen wat is die berg enorm en wat koste het me veel moeite om mijn pedalen rond te krijgen. In iedere bocht ging ik even zitten, de kaarsjes die overal opgesteld stonden, zo mooi en zo triest. Ieder kaarsje staat voor iemand met kanker, achter ieder kaarsje zit een verhaal.
Tijdens de klim werd ik zo aangemoedigd door omstanders maar ook door mede fietsers. Er waren zo veel momenten waarop ik het moeilijk had en de tranen over mijn wangen stroomden. Maar dan waren daar weer die mensen, een hand op mijn rug, een vraag over jouw foto op mijn shirt, mensen die me vertelden wat een prachtig mannetje je bent.
Ik moest naar bocht 3, jouw bocht, maar bocht 3 is bijna aan de top. Het duurde en het duurde maar lieverd het lukte. En toen zag ik jou, op ons spandoek. Je keek me aan, ik gooide mijn fiets in het gras en rende naar je toe. Lieve schat wat mis ik jou ! Dit was mijn doel, hier wilde ik zijn, hier had ik die stomme berg voor op gefietst, voor jou mijn lieve lieve lieve zoon. Zo hard als ik huilde in bocht 21, nog harder huilde ik in bocht 3. Ik dacht dat ik flauw zou vallen, en ik kreeg geen lucht maar weer waren het complete vreemden die me opvingen, die me vasthielden en lieten huilen om jou…….. Na een half uur moest ik weer opstaan om verder te fietsen. Ik liet je achter maar beloofde je dat ik terug zou komen. Ik fietste naar bocht 2, en ik wist, ik ben bijna bij Merel, Tijs en Sterre. Zij stonden tussen bocht 2 en 1 in… ik moest doorgaan voor hen en dat deed ik. Ik zag Tijs die op me af renden en ik knuffelde hem zo heerlijk. Jouw grote broer die al vanaf half 6 op was om ons aan te moedigen. Want terwijl ik aan het worstelen was om boven te komen was de rest van het team al bezig aan hun 2e beklimming ! Wat een bikkels zijn het toch ! Ik knuffelde Tijs, ik knuffelde Merel en Sterre en ik knuffelde de 4 O’s die met hun Daan t-shirt aan stonden te wachten. Uitgezwaaid door 3 van mijn lijfjes ging ik verder, langzaam naar bocht 1, en toen moest ik nog naar bocht 0.
In het dorp zag ik Alies en Yvonne en Ties die me aanmoedigden, en knuffelden, en nog meer aanmoedigden… het laatste stuk was vreselijk, je denkt dat je er bent maar dan moet je nog 2 kilometer…. En toen was daar na een lange, lange weg de Finish ! Ik had het gehaald …. Ik had het gehaald voor jou, en door jou ! Een klein stukje afdalen, en naar ons appartement, even uitrusten, douchen, omkleden en daarna de rest van het team aanmoedigen. Papa en Djago kwamen ondertussen al binnen van hun 2e beklimming. Ties ging het nog een keer proberen en daalde weer af. Barbara, Wolter en Denny kwamen binnen van hun 2e beklimming….
Barbara, Wolter en Denny besloten hun 3e beklimming lopend te volbrengen, Djago was ondertussen op de fiets al bezig aan zijn 3e beklimming net als papa die eerst een nieuwe band moest kopen omdat die van hem lek was. En ik ? Ik liep naar jou. Naar bocht 3, naar jouw spandoek en daar ging ik zitten. Ik keek naar beneden naar al die mensen die aan het fietsen waren en mijn hart was bij jou. Jij en ik, wij zaten samen op die berg. Ik had bijzondere ontmoetingen met mensen. Een meneer die bij me kwam en me vertelde dat hij nu 5x jouw spandoek was gepasseerd en hij had 5x zo gehuild. Hij zag mij en wist dat ik jouw mama was. Hij kwam naast me zitten en we hebben gepraat over jou. Hij huilde en ik huilde en na afloop vroeg hij me of ik het goed vond dat hij zijn laatste beklimming lachend af zou leggen. Natuurlijk! En bij zijn afdaling stopte hij weer bij bocht 3, hij riep me en ik stak mijn duim op en lachte, ik hoop zo dat hij zijn beklimming lachend heeft kunnen volbrengen. Ik vond het erg fijn om even met je te praten. Net als met de meneer die ik tijdens mijn beklimming sprak, en die ook bij me kwam zitten in bocht 3. Hij wilde stoppen met fietsen maar gaat nu door, omdat hij weet van jou, omdat hij jou bijzonder vind ! En ik vind hem bijzonder omdat we zo’n mooi moment mochten delen. Pure emotie boven op de berg, in jouw bocht. Ook de dames die me opvingen toen ik tijdens mijn beklimming in bocht 3 neerviel zag ik weer. Ze zagen me, zwaaiden en zeiden “we dachten al dat jij hier zou zitten, dit is jouw plek! “ en zo is het.
Lieve Daan, mijn beklimming was voor jou, het geld dat we hebben opgehaald voor anderen. Omdat we hopen dat andere kindjes/ grote mensen uiteindelijk gewoon allemaal 80 jaar kunnen worden ondanks deze ziekte. En als dat zo is, dan heb jij daar aan meegeholpen ! Lief klein banaantje, boven op de berg in bocht 3, daar zaten wij en we keken naar beneden. Ik voelde zo duidelijk dat jij bij me was, ik voelde rust ook al moest ik huilen. Mijn hart huilt nog iedere dag omdat ik jou zo mis, dat gaat nooit over. Ik hou vanjou, deze was voor jou ! ! !