Met ons Daantje banaantje ging het erg lekker. Fijn spelen, lekker kletsen. En toen ineens een beetje van slag met de temperatuur. Dan weer koorst, dan weer niet. Beetje buikpijn af en toe.
Eerst dachten we, griepje,en zondag ging het weer lekker met meneertje koekepeertje.
Fijn spelen met Bas en Tom die op visite waren, geen temperatuurs wisselingen, helemaal fijn dus. Tot de nacht van zondag op maandag. Hoge koorts, erge buikpijn. Hele nacht kreunen, draaien en spugen.
Maandagochtend wilden we dus naar een kinderarts want Daan kon ondertussen door de pijn niet eens meer lopen. Eerst contact met de oncoloog opnemen, en zij belde met het ziekenhuis hier in Apeldoorn. De artsen in Apeldoorn zouden contact met ons opnemen over hoe laat we terecht konden. Nou, dat deden ze en we mochten al om 15.00 uur komen !
U kens ons en uiteraard mochten wij, na enig protest, in de ochtend komen om ons menneke na te laten kijken.
Eerst bloedprikken, daarna naar de arts assistent. Bloeduitslagen waren goed, onderzoek wees uit dat Daan erg veel pijn had rechts onderin zijn buik. Dat kon wijzen op:
- een blindedarm ontsteking of
- een verstopping in de darm….
De winnaar werd antwoord 2, voorlopig. Aangezien de ontstekingswaardes in Daan’s bloed erg laag waren viel een blindedarmontsteking min of meer af. Een behoorlijke verstopping van de dikke darm (waarschijnlijk door de chemo) werd daardoor waarschijnlijker.
De dosis lactulose dus verhoogd en klysma’s mochten we halen.
Al met al waren we ’s middags weer thuis (want de arts assistent moest overleggen met haar supervisor die weer moest overleggen met de oncoloog, waarna de supervisor weer terugkoppelde aan de arts assistent die weer terugkoppelde aan ons, volgt u het nog… )
Na de eerste klysma (die we thuis hebben gegeven) kwam er gelukkig een behoorlijke poep. Dat je daar zo blij mee kunt zijn is verbazingwekkend maar we waren het wel !
De temperatuurswisselingen lijken onder controle net als de pijn in de buik. Daan poept zelfs weer een beetje zelf en constateerde heel verbaasd “ik poep, nee zeer buik” …. Dat zegt wel genoeg over hoeveel pijn hij gehad heeft….
Merel en Tijs hebben zich toch weer zorgen gemaakt over Daan. Dat uitte zich bij Merel in hoofdpijn en bij Tijs in uitermate druk gedrag. Ze hebben beiden hun eigen manier van omgaan met dit soort stress situaties. Laten we maar hopen dat het voorlopig weer het laatste stressmomentje was. Onverwacht door opa en oma opgehaald worden uit school betekent nu éénmaal vaak dat er iets mis is met Daan en dat voelen onze lijfjes haarfijn aan.
Pfff wat een stress! Gelukkig was het niets ernstigs ook al had Daan er veel last van. Ik hoop dat hij snel weer jullie vrolijke binkie is. Jullie lijfjes hebben ook al heel wat stress gehad en zullen idd precies weten wat er aan de hand is als er iets anders gaat dan normaal. Knuffel voor jullie allemaal!