Er is weer een week voorbij.
Mama had/heeft voorhoofdholte ontsteking, niet prettig en erg vermoeiend.
Merel en Tijs zijn de hele week naar school geweest en hebben goed hun best gedaan.
Daan heeft geen zin meer om zich in zijn kleren te hijsen en mee te gaan terwijl hij toch de grootste fan is van Merel en Tijs en hun school.
En Sterre is aan het uitproberen hoe ver ze kan gaan met haar engelachtige boevenhoofd.
Tussendoor moest oma Ria nog naar het ziekenhuis maar dat viel uiteindelijk mee gelukkig.
We hebben weer confronterende gesprekken gevoerd over de uitvaart van ons lieve kind maar het geeft ons wel een gerust gevoel dat we “alles” zo goed voorbereid hebben.
Een week ook waarin we informatie vroegen bij het zorgloket ivm de WMO. Waar we werkelijk schandalig te woord gestaan werden. Het zou verboden moeten worden dat mensen de dingen zeggen die wij naar ons hoofd geslingerd kregen. We willen hier iets aan doen. Als wij ergens geen recht op hebben, dan willen we het ook niet ontvangen. Maar een beetje respect is wel prettig en dat willen we voor elkaar gaan krijgen, in ieder geval voor mensen die na ons bij het zorgloket aankloppen. Wordt vervolgd dus.
Een week ook waarin we verrast werden door een lieverd die zo maar 2 van onze “things to do” hielp afstrepen. We hebben heerlijk gegourmet en heerlijk ontbeten (de liefste things to do met Daan wensen van Tijs en Merel) echt allemaal dingen die we zo ontzettend lekker vinden. Het is mooi om te zien hoe blij ons klavertje dan is, en hoe ze elkaar helpen en van alles gunnen. Het lijkt simpel maar het is heel bijzonder. En zo gaan we door. Met de ene dag wat meer pit als de andere maar dat geeft niet. We genieten van iedere knuffel en zoen die we van Daan krijgen. We genieten van iedere keer dat hij springt, rent, lacht.
Een bijzondere week dus, ook al lijkt dat misschien niet zo. Een bijzondere week met bijzondere mensen, ons klavertje 4 is uniek !
Wat word je door het lezen van deze berichten toch stil en bewust dat je moet genieten van elke dag, elke minuut!
Hoe moeilijk is het om mensen te horen miepen over de kleinste dingen soms.(vind ik)
Ik heb diepe bewondering voor jullie en kan alleen zeggen:
geniet van elk moment die jullie samen hebben, jullie doen het zo goed, maar zorg ook voor jezelf ook al denk je dat dit niet belangrijk is nu .
lieve groet Marieke
Wat fijn dat er mensen in jullie naaste omgeving zijn die voor spontane mooie momenten zorgen. En wat het zorgloket betreft… Ja ach, die mensen worden kennelijk aangenomen op hun sociale vaardigheden en inlevingsvermogen, hoe minder van beide hoe beter. Ik hoop dat er nog een heleboel bijzondere momenten komen met jullie klavertje vier.
Tiebolt.
Beste papa en mama van Daan,
Vorige week had Pim een reactie geplaatst op het weblog van onze Jannes*, zo’n reactie zet je weer aan het denken, weer ga je terug in de tijd en weer denk ik verdomme…..weer een jochie van drie dat niet oud mag worden. Je schreef hoe ga je hier mee om, hoe ga je dit doen….vertel het mij maar, daglijks sta ik versteld hoe ik de uren, dagen, weken, maanden doorkom zonder m’n manneke. Mensen gaven ons het advies: ‘leef of het z’n laatste dag is…’, maar hoe leef je als je weet dat het z’n laatste dag is, niemand kan je dit vertellen, tenminste ik niet. Blijf je manneke volgen, blijf hem observeren, geniet van alle knuffels 10x zo hard. Tijdens het ziekbed van Jannes ben ik hem blijven volgen, ‘k eb met hem gepraat, gepraat terwijl hij sliep, we maakten beloftes (ja..3 jaar!), ik vertrouwde op mijn moedergevoel, Jannes zou mij wel aangeven als het goed was. Toen wij 26 maart 2009 het nieuws te horen kregen dat hij niet beter zou worden en spoedig zou komen te overlijden, dan kom je thuis vanuit Nijmegen, Jannes ligt in z’n bedje, ik keek hem aan en zei alleen: ‘we zijn klaar jongen, echt klaar!!’, met z’n diepe bruine ogen keek hij mij aan, die ogen vertelde me alles, het is goed mam, het is goed…..3 weekjes later zegt Jannes op een morgen; ‘mama, ik ga nu slapen; luv, luv’ …..Jannes wordt niet meer wakker en overlijdt enkele uren later in mijn armen.
Wat kan en wil ik jullie zeggen: genieten, broertjes-zusjes, familie, vrienden zorg en wees lief voor elkaar. Jullie doen het goed, goed ook die vreselijk voorbereidingen voor Daan z’n uitvaart, doe het op jullie manier, op Daan z’n manier, betrek de kinderen erbij, wat vinden zij leuk. ‘k zal jullie blijven volgen, wens je veel sterkte voor nu en de toekomst.
Groeten Moniek Slutter-Egging, trotse mama van Siep en Jannes*
Hi lieve mensen,
Een bijzondere week, voor bijzondere mensen. Petje af hoe jullie genieten van de kleine dingen in het leven. Een knuffel, het samen zijn enz. Dingen die voor veel mensen, jammer genoeg, niet meer bijzonder zijn. Wat vervelend dat de mensen van het zorgloket zo vervelend deden. Soms lijkt het of het normaal wordt dat mensen zo reageren. Veel beterschap met jouw voorhoofdholte ontsteking, dat je je maar weer snel wat fitter voelt. En wij hopen dat jullie nog veel bijzondere momenten zo samen mogen beleven.
Groetjes, Marko, Sandra, Arun en Ivar